Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Enduro στα Γρεβενά

Μετά από 240 σκληρά χιλιόμετρα και 8,4 ώρες περνώ από ένα υπέροχο "τούνελ" μέσα στα έλατα... Με μια γκαζιά πηδάω ένα μικρό στουμπάκι και βρίσκομαι στον τερματισμό του δεύτερου αγώνα του πανελλήνιου πρωταθλήματος enduro. Όπως σε κάθε αγώνα λίγο πριν τον τερματισμό αισθάνομαι μια υπέροχη ευορία! Χαϊδεύω τον Bergo μου -που με βοήθησε να φτάσω μέχρι το τέλος διασκεδάζοντας κάθε λεπτό της οδήγησης- και παραδίδω χαμογελαστός, αλλά κατάκοπος την κάρτα μου. Μπορεί να είχα μια πτώση στην πρώτη ειδική και γενικά να μην οδήγησα όσο γρηγορα θα ήθελα, ωστόσο πάντα στον τερματισμό ενός αγώνα enduro αισθάνομαι όμορφα. Αυτό το νιώθω εδώ και 12 χρόνια -απ' όταν τερμάτισα τον πρώτο αγώνα enduro της ζωής μου- και αυτή η αίσθηση με συντροφεύει μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα αυτού είναι να μετρώ ελάχιστες εγκαταλείψεις (μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού) και πολλές όμορφες στιγμές...

Έσπρωξα το Husaberg στο park ferme και με την μυρωδιά του έλατου να με χαλαρώνει περπάτησα προς τις τέντες της Huaberg και της Gas Gas. Μου άρεσε αυτό που έβλεπα γύρω μου (πολλές οργανωμένς ομάδες με τέντες, φορτηγά και αυτοκινούμενα), αλλά ένιωσα μια πικρία που ελάχιστοι εκτός από εμάς τους αγωνιζόμενους θα έβλεπαν αυτή την εικόνα. Και ξάφνου τρώω μια "σφαλιάρα". Φώνες από αγωνιζόμενους, αντιπαραθέσεις με διοργανωτές, κόντρες με άλλους αθλητές και γενικά ένα μπάχαλο! Μα γιατί; Γιατί πρεπει να γίνει έτσι; Και εξηγούμαι:

Ο αγώνας στα Γρεβενά:

-Η διαδρομή ήταν καταπληκτική! Υπέροχα μονοπάτια, μεγάλη ποικιλία και καταπληκτική θέα (την πρόσεξα την δεύτεη μέρα!). Ο βαθμός δυσκολίας ήταν λογικός, αλλά υπήρχαν πολλά εντουράδικα περάσματα που ήθελαν προσοχή (λάσπες, ποτάμια, κατηφορικά μονοπάτια...)

-Οι ειδικές διαδρομές ήταν καταπληκτικές! Με συνολικό μήκος 17km σε κάθε γύρο. Ήταν τεχνικές και παράλληλα όχι ιδιαίτερα επικίνδυνες. Απολάμβανες οδήγηση, δοκιμαζόσουν σκληρά και ξεχώριζαν εύκολα οι γρήγοροι και προπονημένοι αναβάτες.

-Η τοποθεσία του αγώνα απλά μαγευτική.

-Ο τεχνικός έλεγχος άρτιος.΄Εγινε σωστός έλεγχος στις μοτοσυκλέτες, αλλά και στα έντυπα που πρέπει να έχει ο κάθε άναβάτης.

-Ο καιρός ιδανικός. Δεν είχε ούτε ζέστη ούτε κρύο, ελαφρά συννεφιά.

-Πολύ καλό τερέν με μικρή παρουσία σκόνης.



Αλλά ένας αγώνας enduro δεν είναι μόνο η διαδρομή...

Η οργάνωση ήταν κάτω από το μέτριο και πιο συγκεκριμένα:

-Η εκκίνση ήταν πολύ μακριά από τον πολιτισμό (η ΑΜΟΤΟΕ είχε έρθει σε συμφωνία με τις εταιρίες εισαγωγής μοτοσυκλετών και τους αναβάτες ότι οι εκκινήσεις των αγώνων enduro θα γίνονται από κεντρικά σημεία).

-Η ενημέρωση έγινε λίγο πριν τις 11:00 το βράδυ. Μάλιστα δεν τονίστηκε ότι οι χρόνοι σε δύο ΣΕΧ ήταν σφικτοί.

-Οι χρόνοι στο πρώτο ΣΕΧ, αλλά ειδικά στο κλείσιμο του γύρου ήταν πολύ σφικτοί. Όταν κλείνει ο γύρος ο χρόνος πρέπει να είναι χαλαρός ώστε οι αναβάτες να έχουν χρόνο να πάρουν ανάσες, να φάνε κάτι ελαφρύ, να ελέγξουν τις μοτοσυκλέτες τους, να βάλουν βενζίνη, να τσεκάρουν τους χρόνους τους στις ειδικές, να κάνουν μικροεπισκευές.

-Το συνολικό μήκος και η διάρκεια του αγώνα ήταν υπερβολικό για την ελληνική πραγατικότητα. Δηλαδή ένας αναβάτης με καπέλο οδήγούσε πάνω από εννέα ώρες non stop! Απλά πιστεύω ότι ο αγώνας θα ήταν εξίσου απαιτητικός και δύσκολος αν ο κάθε γύρος είχε 7-8 λιγότερα χιλιόμετρα.

-Δεν υπήρχαν ΣΕΔ (Σημείο Ελέγχου Διελεύσεων)! Απλά δεν υπάρχει αγώνας enduro χωρίς ΣΕΔ. Παράλληλα δεν ήταν απαρίτητα τα τέσσερα ΣΕΧ.

-Υπήρχαν λίγοι κριτές στις ειδικές. Δυστυχώς στην Ελλάδα πρέπει κάπου να το αποδεχτούμε αυτό. Όμως όταν υπάρχουν ελάχιστοι κριτές απλά δεν μπορεί να έχεις τεράστιες ειδικές. Γενικά πάντως οι ανβάτες σεβάστηκαν τις κορδέλες και μόνο σε δύο σημεία υπήρξε πρόβλημα. Και πάλι η οργάνωση μπορούσε να αποφύγει το πρόβλημα αν τα συγκεκριμένα S ήταν εξαρχής ευθεία!

-Άλλαξε το σημείο εκκίνησης και τερματισμού της πρώτης ειδικής χωρίς να το γνωρίζουν οι αγωνιζόμενοι.

-Υπήρχαν ληγμένοι πυροσβεστήρες στους ανεφοδιασμούς.

-Ελάχιστη προσέλευση θεατών καθώς οι ειδικές ήταν πολύ απομακρισμένες. Παράλληλα η απόστασεις μεταξύ των ειδικών ήταν τεράστιες δυσκολεύοντας το έργο των support. Επιτέλους είδαμε ομάδες που πληρώνουν ανθρώπους για υποστήριξη των αναβατών τους και η συγκεκριμένη σχεδίαση του αγώνα απαξίωνε την δουλεία τους καθώς ήταν αδύνατον να παρακολουθούν τους αναβάτες τους σε όλες τις ειδικές.

-Οι άνθρωποι της οργάνωσης δεν δέχθηκαν τα λάθη τους και προσέβαλαν σε ορισμένες περιπτώσεις τους αναβάτες.



Το αποτέλεσμα ήταν να τερματίσουν μόλις 40 αθλητές το Σάββατο (εννέα από αυτούς στην κατηγοία ΕΒ που κάνουν δύο γύρους) από τους 103, ενώ μόλις 16 ήταν ακαπέλωτοι. Δημιουργήθηκε μεγάλη ένταση μετά τον τερματιμό και έγινε μπάχαλο. Ήταν απόλυτα λανθασμένος ο τρόπος αντίδρασης των αναβατών με φωνές και υστερίες και σίγουρα δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα. Μετά από αυτό η ενεργοποιηση του ΣΑΜΕ (Σύνδεσμός Αναβατών Μοτοσυκλετών Εντούρο) κρίνεται απαραίτητη αν και "κάποιοι" δεν θέλουν να γίνει αυτό... Κακώς ορισμένοι αναβάτες προσπάθησαν να σαμποτάρουν αυτό τον αγώνα χωρίς να σεβαστούν το κόπο κάποιων και πάνω απ' όλα το θεσμό του Πανελλήνιoυ Πρωταθλήματος Enduro.



Κατά την γνώμη μου πολλές απόψεις αναβατών ήταν ακραίες. Δηλαδή:

-Όταν λέμε ότι ο αγώνας ήταν υπερβολικός για τα ελληνικά δεδομένα δεν εννοούμε ότι θέλουμε αδερφίστικους αγώνες.

-Όταν λέμε ότι θέλουμε πολλές συμμετοχές στο Πρωτάθλημα δεν εννοούμε να μπορεί να τερματίσει ο κάθε πικραμένος.

-Όταν λέμε ότι οι μικρότερες ειδικές ελέγχονται πιο εύκολα δεν εννούμε ότι θέλουμε ειδικές των τριών λεπτών.

-Όταν λέμε ότι θέλουμε σωστούς χρόνους στα ΣΕΧ δεν εννούμε οτι θέλουμε 20 λεπτά προπορεία.

-Όταν τέλος λέμε ότι πρέπει να βάζουμε "λίγο νερό στο κρασί μας" όταν μιλάμε για αγώνες enduro εννούμε ότι συμβουλεύουμε τους διοργανωτές για τα λάθη τους και τους βοηθάμε να γίνουν καλύτεροι χωρίς να τους απαξιώνουμε...

Μέσα από αυτό το κείμενο καταθέτων τις απόψεις μου για τον συγκεκριμένο αγώνα και καλώ όσους έχουν διαφορετική η κοινή άποψη να το εκφράσουν, αλλά όχι με προχειρότητα. Σκέψου!