Red bull Donkey Cross / Σίφνος
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Motor&Nature και η Red Bull διοργάνωσαν στην μαγευτική Σίφνο τον ξεχωριστό αυτό αγώνα που περιλαμβάνει οδήγηση γαϊδάρου και μοτοσυκλέτας σε extreme διαδρομή! Ο κάθε αναβάτης έπρεπε να πραγματοποιήσει τρεις γύρους των 900m καβάλα στο γαϊδουράκι του, στη συνέχεια να καβαλήσει την μοτοσυκλέτα του για να πραγματοποιήσει τέσσερις απαιτητικούς γύρους των 5km μέσα στα σοκάκια της πόλης και σε εγκατελειμένα μονοπάτια γύρω από αυτή για να τερματίσει πραγματοποιώντας δύο ακόμη γύρους με το γαϊδουράκι. Ένα ξεχωριστό concept που όχι μόνο πάντρεψε την ελληνική παράδοση με το extreme enduro, αλλά και τον χαβαλέ με τον υψηλό βαθμό δυσκολίας του αγώνα! Ναι, ο αγώνας ήταν δύσκολος και ιδιαίτερα κουραστικός με την ζέστη να δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια των αθλητών. Παράλληλα απαιτούσε υψηλή τεχνική, αλλά και φυσική κατάσταση καθώς οι αναβάτες δοκιμάστηκαν σκληρά για δύο ώρες. Στην μάχη ρύχτηκαν αναβάτες enduro, Motocross και Trial και η μεγάλη αναμέτρηση ξεκίνησε με πολλά χαμόγελα.
Φέτος μάλιστα είχαν αλλάξει οι κανονισμοί και η διαδρομή με τα γαϊδούρια ήταν κι αυτή χρονομετρημένη, έτσι ρόλο έπαιζε και ο παράγων τύχη καθώς όποιος πήρε γρήγορο γαϊδούρι -ναι υπάρχουν και τέτοια!- είχε πλεονήκτημα. Έτσι πήραν εκκίνηση από κεντρικό σημείο την πόλης της Σίφνου 21 αναβάτες οι οποίοι άρχισαν να καλπάζπουν με τα πανέμορφα γαϊδουράκια μέσα στα σόκάκια. Η διαδρομή μάλιστα περιλάμβανε μια μεγάλη σκάλα με μεγάλη κλίση όπου εσύ πήγαινες τον γάϊδαρο κι όχι αυτός εσένα. Μετά από τρεις γύρους συνειδητοποίησα πόσο κουραστικό είναι τελικά να καβαλάς γαϊδούρι -μιλάμε για πολύ κοπάνημα!
Ακολούθησε η διαδρομή με τις μοτοσυκλέτες. Σκαλοπάτια, βράχια, δύσκολα μονοπάτια, στενά σοκάκια, πεζούλες, πέτρες, ανηφόρια, ρέματα και ένα κομμάτι με τεχνητά εμπόδια (τραμπάλες, λάστιχα, κορμούς, άλματα, τεχνιτή λιμνούλα, ισσοροπιστικά) συνέθεσαν μια πραγματικά δύσκολη διαδρομή, όσο και απολαυστική. Ζόρικα πράγματα, αλλά και απολαυτικά. Στην διαδρομή μάλιστα αλλού είχαν πλεονέκτημα οι αναβάτες με τις μοτοσυκλετες και σε κάποια πιο γρήγορα κομμάτια ευνοούνταν οι μοτοσυκλέτες enduro.
Τελικά οι εντουράδες κατατρόπωσαν τους πάντες με τους Dirty Brothers -Κοινωνάς, Μανωλίδης, Προβιάς- (Θερριός και Χαχάγιας δεν έδωσαν το παρών και το μετάνιωσαν...) να κυριαρχούν κατακτώντας τις τρεις πρώτες θέσεις!
Γεγονός είναι πάντως ότι στον αγώνα κέρδισαν το θέαμα και η διασκέδαση. Πλήθος κόσμου παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον τον αγώνα και όλοι αγωνιζόμενοι πέρασαν καλά, ακόμη και αυτοί που δεν κατάφεραν να τερματίσουν.
Εσάς τους τεμπέλιδες λοιπόν που με το που μπήκε ο Ιούνιος ξέχασατε το enduro σαν φωνάζω ότι την επόμενη χρονιά πρέπει να είστε στο Red Bull Donkey Cross στη Σίφνο. Αξίζει!
Άντε να βοηθήσουμε ώστε να μην γίνει είδος υπο εξαφάνιση και το γαϊδούρι!

Back Flip!

Στα Καλύβια Αττικής κάθε σαββατοκύριακο συρρέουν μιλιούνια νεοέλληνες για να σαβουρώσουν κρέατα, πίνοντας μπύρες και μιλώντας στα trendy κινητά τους. Δεν καταλαβάινω αυτή τη μορφή ιεροτελεστίας, ωστόσο βρέθηκα για πολοστή φορά στα Καλύβια και φυσικά όχι για να ντερλικώσω παϊδάκια. Βρισκόμουν στο χωράφι του φίλου Κυριάκου Σταμπουλόπουλου το οποίο μετά από ατελείωτες ώρες δουλειάς και πολλές οικονομικές θυσίες έχει μετατραπεί σε ένα εξαιρετικό FMX park. Όσοι το αντικρίζουν για πρώτη φορά, απλά μένουν με ανοικτό το στόμα, καθώς δεν φαντάζονταν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα...

Σε αυτό το χώρο ο Κυριάκος περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας του και έχει καταφέρει πολλά. Μετά από πολύ προπόνηση μπόρεσε να ξεσηκώσει το απαιτητικό ελληνικό κοινό στο Freestyle Show του Athens Supercross και να κάνει τον κόσμο να ξεσαλώνει στα αντίστοιχα show στις Πανελλήνιες συγκεντρώσεις της ΜΟΤΟΕ. Εκείνη την ημέρα όμως βρίσκονταν εκεί με το Yamaha YZ 250 του για να γράψει ιστορία...

Όπως πάντα δεν φαινόμουν αγχωμένος, αλλά κρύος ιδρώτας ένιωθα να μουσκεύει το μέτωπο μου. Βλέπετε, ήμουν εγώ αυτός που τον είχα βάλει στην πρίζα και παρότι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις ικανότητες και την κρίση του είχα αγωνία γιατί ο βαθμός επικινδυνότητας ήταν αυξημένος...

Ο Κυριάκος ανοίγει το γκάζι γλυκά και πάνω στην σχεδόν κάθετη μεταλλική ράμπα χουφτώνει το γκάζι και τραβά το ΥΖ του! Ελάχιστα δευτερόπλεπτα αργότερα γίνεται ο πρώτος Έλληνας που πραγματοποιεί και προσγειώνει με επιτυχία Back Flip με μοτοσυκλέτα! Τρελό, φοβερό, απίστευτο!!!!!!!!!!!!!!! Μπράβο ρε Κυριάκο! Έβγαλε με υπέροχο στυλ ένα από τα πιο τσαμπουκαλίδικα tricks στο freestyle motocross και είναι έτοιμος να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Ομολογουμένως είναι ένα πολύ εντυπωσιακό trick κι έχω την αίσθηση ότι όσες φορές και να το δω από κοντά θα ψαρώνω. Γεγονός είναι πάντως ότι όταν το είχα δει μέσω διαδυκτίου οκτώ χρόνια πριν από τον Carey Hart μου ήταν απλά αδύνατο να διανοηθώ ότι θα το έκανε ένα φιλαράκι μου, ένας απλός Έλληνας που τολμά να αφιερώνει τη ζωή του σε αυτό το εξαιρτετικά δύσκολο και πραγματικά ζόρικο σπορ.

Δεν έφτασε έφτασε εύκολα σε αυτή την επιτυχία όμως. Έκανε δεκάδες άλματα μέσα στο foam pit και μετά από 60 συνεχόμενα πετυχίμενα back flip ήταν έτοιμος να το προσγειώσει και στο χώμα. Και τα κατάφερε γράφοντας ιστορία! Το μόνο πταίσμα ήταν ότι τοποθέτησε την ράμπα απογείωσης μίσο μέτρο πιο πίσω και η προσγείωση δεν γίνονταν τόσο smooth, αλλά αυτά είναι λεπτομέριες... Το πρώτο back flip από Έλληνα είναι γεγονός και όσοι πιστοί θα έχετε την ευκαιρία να το απολαύσετε στην Πανελλήνια Συνάντηση Μοτοσυκλετιστών στη Θάσο.
Πλέον ο Κυριάκος θα μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχος και να ονειρεύεται κι εσύ θα ξέρεις ότι δεν υπάρχουν όρια και ακόμη και στην μικρή Ελλάδα μπορείς να καταφέρεις πολλά αρκεί να τα πιστέψεις. Να τα πιστέψεις εσύ, χωρίς να περιμένεις από άλλους να πιστέψουν σε εσένα...

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ENDURO, ΧΑΛΚΙΔΑ18/3
Μετά τις γκρίνιες στα Γρεβενά όλοι έδειχναν πιο cool και ικανοποιημένοι από τον αγώνα της Χαλκίδας. Ο χώρος εκκίνησης και parc ferme στο κέντρο του παραλιακού πεζόδρομου της πόλης ήταν βλέπετε ιδανικός και πλήθος κόσμου -και ειδικά νεολαία- χάζεψε τις 100 αγωνιστικές μοτοσυκλέτες καθώς και τις άριστα οργανωμένες ομάδες. Πράγματικά παρέπεμπε κατευθείαν σε αγώνες του εξωτερικού ο χώρος της εκκίνησης και τερματισμού και οι εταιρίες που προβάλονται μέσα από τους αγώνες βγήκαν σίγουρα κερδισμένες. Γενικά το κλίμα -σε συνδυασμό με το πετυχημένο festival- ήταν υπέροχο και όλα έδειχναν ότι θα πραγματοποιηθεί ένας εξαιρετικός αγώνας. Και πράγματι έτσι έγινε αν και πάλι κάποιοι γκρίνιαξαν για τη σκόνη και την πέτρα που έκανε ισχυρή την παρουσία της σε κάποια κομμάτια της διαδρομής. Κατά την γνώμη μου η διαδρομή ήταν πολύ καλή καθώς περιλάμβανε μεγάλη ποικιλία εδαφών και είχε πολλά ευχάριστα κομμάτια, αλλά και κάποια τεχνικά και πιο απαιτητικά σημεία. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα οπότε είναι απόλυτα φυσιολογικό να αγωνιζόμαστε με σκόνη και πέτρα σε κάποιους αγώνες. Μεγάλο ήταν το συνολικό μήκος της διαδρομής, αλλά οι εναλλαγές από μονοπάτι σε φλαταδούρες επέτρεπαν στους αναβάτες να χαλαρώνουν. Όμως ήταν η πολύ υψηλή θερμοκρασία που εξάντλησε τους περισσότερους με αποτέλεσμα μόλις 33 αναβάτες να τερματίσουν ακαπέλωτοι. Δεν ήταν όλα ρόδινα όμως στην Χαλκίδα καθώς η σήμανση της διαδρομής ήταν μέτρια και σε μερικά σημεία κακή με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθούν οι αγωνιζόμενοι και ειδικά στον πρώτο γύρο. Αρκετοί μάλιστα χάθηκαν και χρεώθηκαν καπέλο, προς τιμήν τους όμως απέφυγαν τις φασαρίες και τις γκρίνιες στον τερματισμό. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω την άποψη μου: Η σήμανση είναι η ίδια για όλους (ναι κι εγώ χάθηκα πολλές φορές και γλίτωσα οριακά το καπέλο) οπότε άπαντες αγωνίζονται επί ίσοις όροις. Αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν σημαίνει ότι δικαιολογούμε την κακή σήμανση, απλά δικαιολογούμε αυτούς που σωστά δεν έκαναν φασαρίες. Πολύ σωστοί ήταν και οι χρόνοι στις απλές που δεν σε άφηναν να χαλαρώσεις, αλλά σου έδιναν και κάποια λεπτά προπορείας σε όλα τα ΣΕΧ.
Οι ειδικές ήταν καταπληκτικές! Και αναφέρομαι σε υπερθετικό βαθμό καθώς ήταν και οι τρεις τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Η πρώτη (extreme test) ήταν σε φαρδύ ξηροπόταμο και περιλάμβανε στροφές σε καθαρή άμμο, αλλές πάνω σε κροκάλα, πολλές αλλαγές επιπέδων (έβγαινε μέσα από την κεντρική κοίτη), πολλά τεχνικά πέράσματα, αλλά και κάποια γρήγορα σημεία. Μας θύμισε παγκόσμιο και όσοι αγωνίστηκαν στο ISDE της Χιλής αισθάνθηκαν και πάλι σαν να βρίσκονται λατινική αμερική!
Η δεύτερη ειδική (Cross Country) ήταν απόλαυστική όσο και σωτήρια! Πριλάμαβνε γρήγορες φλαταδούρες, όμορφο μονοπάτι και 11 περάσματα από ένα δροσερό ποταμάκι. Οι αναβάτες απολάμβαναν γρήγορη οδήγηση και παράλληλα δροσίζονταν στο καθαρό νερό.
Η τρίτη ειδική (ΜΧ) περιλάμβανε την πίστα Motocross της Χαλκίδας η οποία είχε ξιστεί σωστά ενώ είχαν αφαιρεθεί τα δύο μεγάλα τραπέζια. Επίσης είχε προστεθεί ένα κορδελάτο κομμάτι μετά την εκκίνηση και πριν τον τερματισμό της. Είχε γρήγορα σημεία, ηδονικά μπέρμ και κάποια πολύ θεαματικά άλματα που συγκέντρωσαν αρκετούς θεατές.
Με έναν ολοκληρωμένο και άρτιο αγώνα λοιπόν έλαμψαν οι ιδιαίτερα ανεβασμένοι αγωνιζόμενοι! Ο Βασίλης Σιαφαρίκας διέλυσε τον συναγωνισμό από την πρώτη κι όλας ειδική και επιβεβαίωσε ότι αν συνεχισει την σκληρή προτοιμασία του μπορεί να φέρει εξαιρετικά αποτελέσμα στο ISDE στις Σέρρες. Από την άλλη πέντε αναβάτες οδήγησαν εκπληκτικά και συμπλήρωσαν την πρώτη εξάδα της γενικής. Σαφώς ξεχώρισε ο περσινός rookie Γιώργος Μανωλίδης που παρά την μικρή εμεπιρία του έδειξε το μεγάλο ταλέντο του κατα΄κτώντας την τέταρτη θέση της γενικής μόλις 14'' πίσω από τον super θεαματικό και super ψυχοπαθή Γιώργο Κοινωνά. Οριακές όμως ήταν οι μάχες για την δεκαπένταδα της γενικής με πολλούς αναβάτες να οδηγούν γρήγορα ανεβάζοντας συνεχώς το επίπεδο τους.
Συγχαρητήρια σε όλους λοιπόν και πιστεύουμε ότι οι τέσσερις πρώτοι αγώνες του Πανελληνίου Πρωταθλήματος έβαλαν γερές βάσεις για μια καλή παρουσία των αθλητών στο ISDE...
Τι με χάλασε; Χμμμ, οι λίγες σχετικά συμμετοχές, καθώς περίμενα ότι σε μια πόλη που βρίσκεται πολύ κοντά στην Αθήνα θα φλέρταραν τις 150. Ας είναι όσοι δεν ήρθαν έχασαν πάντως και πιστεύουμε ότι την επόμενη χρονιά η Χαλκίδα θα κάνει ένα από τους καλύτερους αγώνες της χρονιάς, φροντίστε λοιπόν να είστε εκεί!

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ENDURO, ΓΡΕΒΕΝΑ 2η ΜΕΡΑ

Τέσσερα κινητά άρχισαν να φωνάζουν στις 6:20 το πρωί της Κυριακής και διοκόπτουν βίαια τον γλυκό ύπνο μου, αλλά και των τριών φίλων που έχουν έρθει για υποστήριξη (thanx bros!) του team Husaberg - Gas Gas. Δεν υπάρχει χρόνος για χουζούρι καθώς με περιμένει μια ακόμη απαιτητική αγωνιστική μέρα. Σηκώνομαι μονομιάς, αλλά νιώθω το σώμα μου να ακολουθεί με δυσκολία. Η κούραση της προηγούμενης ημέρας μου βαραίνει τα πόδια και βιάζομαι να βγω στο μπαλκόνι για να αφυπνηστώ ταχύτερα. Μαγεία! Βρίσκομαι στο χωριό Ζιάκα του Νομού Γρεβενών και απολαμβάνω την ανατολή του ήλιου, με το κελάηδισμα των πουλιών και το κελάρισμα από το ρυάκι ως μουσική υπόκρουση. Γαλήνη, ηρεμία. Αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να πετάξω μακριά τα αστικά μου γονίδια και να ζήσω για πάντα κοντά στη φύση. Μια αγουροξυπνημένη φωνή με επαναφέρει: "Χρόνους έβγαλες; Προσοχή δεν είναι ίδιοι με τους χτεσινούς..." Όπα! Ξέχασα, δεν βρίσκομαι εδώ για ρομάντσο, είμαι εδώ για να ανοίξω άγρια το γκάζι στο Husaberg, γιανα οδηγήσω enduro! Μάλιστα σήμερα πρέπει να πιέσω πιο πολύ στις ζόρικες ειδικές, θέλω να οδηγήσω καλύτερα...
Τρώμε πρωινό με τον ξενοδόχο να μας ταξιδεύει με υπέροχες ιστορίες για αρκούδες (ναι, φίλοι μου υπάρχουν κάποιες περιοχές στην Ελλάδα που οι κάτοικοι τους έχουν μάθει να ζουν με αυτά τα υπέροχα ζώα...) και ετοιμάζομαι ψυχολογικά για τον αγώνα. Ναι, φυσικά κι έχω άγχος.
Λίγα λεπτά μετά τις 8:30 παίρνω εκκίνηση και πέντε λεπτά αργότερα αμολάω τον συμπλέκτη ξεκινώντας την πρώτη ειδική που είναι και η πιο δύσκολη. Ξεκινώ μαγκωμένος, αλλά οι φωνές του Χελιώτη που βρισκεται σε μια στροφή μερικά μέτρα πιο κάτω με αφυπνίζουν. Το πιασμένο μου κορμί προσπαθεί να ξυπνήσει (ευτυχώς που φρόντισανα κανω 30 λεπτά διαστάσεις μετά το πρωινό...) και η αδρεναλίνη αναλαμβάνει να τσιτώσει όλες μου τις αισθήσεις. Γουστάρω! Μια ώρα αργότερα αισθανόμουν μια χαρά, η κούραση είχε φύγει και απολάμβανα οδήγηση στην υπέροχη διαδρομή.
Αν και ο τρόπος αντίδρασης των αθλητών στα λάθη της οργάνωσης δεν ήταν καλός, ωστόσο οι μέχρι χτες ανένδωτοι διοργανωτές έσκυψαν πάνω από τα προβλήματα κι έσπευσαν με επιτυχία να κλείσουν τρύπες:

-Η διάρκεια του αγώνα μειώθηκε από τους τρεις σε δύο γυρους. Πολύ σωστά κάθώς οι περισσότεροι αγωνιζομενοι είχαν μακρύ ταξίδι μπροστά τους και δεν ήταν αναγκαίο να τερματίσουν και σήμερα αργά το απόγευμα. Μάλιστα το σύνολο της διάρκειας των ειδικών ξεπέρασε τα 50' λεπτά και ουδείς χαρακτήρισε τον αγώνα μικρό.
-Δώθηκε επι πλέον χρόνος σε όλα τα ΣΕΧ, οι χρόνοι χαλάρωσαν και μπορέσαμε και απολαύσαμε την υπέροχη αυτή διαδρομή και την μαγική θέα σε πολλά σηεία της. Όχι δεν οδηγούσαμε χαλαρά στις απλές, αλλά είχαμε περισσότερο χρόνο για να πάρουμε ανάσες και να σταματήσουμε σε κάποια όμορφα "μπαλκόνια". Κατά την γνώμη μου επιπλέον χρόνος μπορούσε να δωθεί μόνο στο πρώτο και τέταρτο ΣΕΧ (σ' αυτό μάλιστα περισσότερο από πέντε λεπτά).
-Αντικαταστάθηκαν οι πυροσβεστήρες στους ανεφοδιασμούς.
-Τοποθετήθηκαν περισσότεροι κριτές στις ειδικές.
-Ένα σημείο που κόβονταν κορδέλες στη δεύτερη ειδική, "οχυρώθηκε" και λύθηκε το πρόβλημα.
-Υπήρχαν άτομα που βοηθούσαν μέσα στο δύσκολο ποτάμι.

Έτσι, έγινε ένας καταπληκτικός αγώνας για τον οποίο θα πρέπει να μετανιώνουν όσοι δεν συμμετείχαν. Ο Νομός Γρεβενών είναι ιδανκός για enduro και θέλουμε να αγωνιζόμαστε κάθε χρόνο σε αυτά τα μαγευτικά μέρη, χαμένοι στην άγρια φύση...
Ζητούμε λοιπόν από τον ΜΟΓ να αφουγκράζεται τον αγωνιστικό παλμό στην Ελλάδα και την επόμενη χρονιά να εστιάσει ώστε να πάρει άριστα δέκα στην διοργάνωση και όχι μόνο στην διαδρομή...

Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Enduro στα Γρεβενά

Μετά από 240 σκληρά χιλιόμετρα και 8,4 ώρες περνώ από ένα υπέροχο "τούνελ" μέσα στα έλατα... Με μια γκαζιά πηδάω ένα μικρό στουμπάκι και βρίσκομαι στον τερματισμό του δεύτερου αγώνα του πανελλήνιου πρωταθλήματος enduro. Όπως σε κάθε αγώνα λίγο πριν τον τερματισμό αισθάνομαι μια υπέροχη ευορία! Χαϊδεύω τον Bergo μου -που με βοήθησε να φτάσω μέχρι το τέλος διασκεδάζοντας κάθε λεπτό της οδήγησης- και παραδίδω χαμογελαστός, αλλά κατάκοπος την κάρτα μου. Μπορεί να είχα μια πτώση στην πρώτη ειδική και γενικά να μην οδήγησα όσο γρηγορα θα ήθελα, ωστόσο πάντα στον τερματισμό ενός αγώνα enduro αισθάνομαι όμορφα. Αυτό το νιώθω εδώ και 12 χρόνια -απ' όταν τερμάτισα τον πρώτο αγώνα enduro της ζωής μου- και αυτή η αίσθηση με συντροφεύει μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα αυτού είναι να μετρώ ελάχιστες εγκαταλείψεις (μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού) και πολλές όμορφες στιγμές...

Έσπρωξα το Husaberg στο park ferme και με την μυρωδιά του έλατου να με χαλαρώνει περπάτησα προς τις τέντες της Huaberg και της Gas Gas. Μου άρεσε αυτό που έβλεπα γύρω μου (πολλές οργανωμένς ομάδες με τέντες, φορτηγά και αυτοκινούμενα), αλλά ένιωσα μια πικρία που ελάχιστοι εκτός από εμάς τους αγωνιζόμενους θα έβλεπαν αυτή την εικόνα. Και ξάφνου τρώω μια "σφαλιάρα". Φώνες από αγωνιζόμενους, αντιπαραθέσεις με διοργανωτές, κόντρες με άλλους αθλητές και γενικά ένα μπάχαλο! Μα γιατί; Γιατί πρεπει να γίνει έτσι; Και εξηγούμαι:

Ο αγώνας στα Γρεβενά:

-Η διαδρομή ήταν καταπληκτική! Υπέροχα μονοπάτια, μεγάλη ποικιλία και καταπληκτική θέα (την πρόσεξα την δεύτεη μέρα!). Ο βαθμός δυσκολίας ήταν λογικός, αλλά υπήρχαν πολλά εντουράδικα περάσματα που ήθελαν προσοχή (λάσπες, ποτάμια, κατηφορικά μονοπάτια...)

-Οι ειδικές διαδρομές ήταν καταπληκτικές! Με συνολικό μήκος 17km σε κάθε γύρο. Ήταν τεχνικές και παράλληλα όχι ιδιαίτερα επικίνδυνες. Απολάμβανες οδήγηση, δοκιμαζόσουν σκληρά και ξεχώριζαν εύκολα οι γρήγοροι και προπονημένοι αναβάτες.

-Η τοποθεσία του αγώνα απλά μαγευτική.

-Ο τεχνικός έλεγχος άρτιος.΄Εγινε σωστός έλεγχος στις μοτοσυκλέτες, αλλά και στα έντυπα που πρέπει να έχει ο κάθε άναβάτης.

-Ο καιρός ιδανικός. Δεν είχε ούτε ζέστη ούτε κρύο, ελαφρά συννεφιά.

-Πολύ καλό τερέν με μικρή παρουσία σκόνης.



Αλλά ένας αγώνας enduro δεν είναι μόνο η διαδρομή...

Η οργάνωση ήταν κάτω από το μέτριο και πιο συγκεκριμένα:

-Η εκκίνση ήταν πολύ μακριά από τον πολιτισμό (η ΑΜΟΤΟΕ είχε έρθει σε συμφωνία με τις εταιρίες εισαγωγής μοτοσυκλετών και τους αναβάτες ότι οι εκκινήσεις των αγώνων enduro θα γίνονται από κεντρικά σημεία).

-Η ενημέρωση έγινε λίγο πριν τις 11:00 το βράδυ. Μάλιστα δεν τονίστηκε ότι οι χρόνοι σε δύο ΣΕΧ ήταν σφικτοί.

-Οι χρόνοι στο πρώτο ΣΕΧ, αλλά ειδικά στο κλείσιμο του γύρου ήταν πολύ σφικτοί. Όταν κλείνει ο γύρος ο χρόνος πρέπει να είναι χαλαρός ώστε οι αναβάτες να έχουν χρόνο να πάρουν ανάσες, να φάνε κάτι ελαφρύ, να ελέγξουν τις μοτοσυκλέτες τους, να βάλουν βενζίνη, να τσεκάρουν τους χρόνους τους στις ειδικές, να κάνουν μικροεπισκευές.

-Το συνολικό μήκος και η διάρκεια του αγώνα ήταν υπερβολικό για την ελληνική πραγατικότητα. Δηλαδή ένας αναβάτης με καπέλο οδήγούσε πάνω από εννέα ώρες non stop! Απλά πιστεύω ότι ο αγώνας θα ήταν εξίσου απαιτητικός και δύσκολος αν ο κάθε γύρος είχε 7-8 λιγότερα χιλιόμετρα.

-Δεν υπήρχαν ΣΕΔ (Σημείο Ελέγχου Διελεύσεων)! Απλά δεν υπάρχει αγώνας enduro χωρίς ΣΕΔ. Παράλληλα δεν ήταν απαρίτητα τα τέσσερα ΣΕΧ.

-Υπήρχαν λίγοι κριτές στις ειδικές. Δυστυχώς στην Ελλάδα πρέπει κάπου να το αποδεχτούμε αυτό. Όμως όταν υπάρχουν ελάχιστοι κριτές απλά δεν μπορεί να έχεις τεράστιες ειδικές. Γενικά πάντως οι ανβάτες σεβάστηκαν τις κορδέλες και μόνο σε δύο σημεία υπήρξε πρόβλημα. Και πάλι η οργάνωση μπορούσε να αποφύγει το πρόβλημα αν τα συγκεκριμένα S ήταν εξαρχής ευθεία!

-Άλλαξε το σημείο εκκίνησης και τερματισμού της πρώτης ειδικής χωρίς να το γνωρίζουν οι αγωνιζόμενοι.

-Υπήρχαν ληγμένοι πυροσβεστήρες στους ανεφοδιασμούς.

-Ελάχιστη προσέλευση θεατών καθώς οι ειδικές ήταν πολύ απομακρισμένες. Παράλληλα η απόστασεις μεταξύ των ειδικών ήταν τεράστιες δυσκολεύοντας το έργο των support. Επιτέλους είδαμε ομάδες που πληρώνουν ανθρώπους για υποστήριξη των αναβατών τους και η συγκεκριμένη σχεδίαση του αγώνα απαξίωνε την δουλεία τους καθώς ήταν αδύνατον να παρακολουθούν τους αναβάτες τους σε όλες τις ειδικές.

-Οι άνθρωποι της οργάνωσης δεν δέχθηκαν τα λάθη τους και προσέβαλαν σε ορισμένες περιπτώσεις τους αναβάτες.



Το αποτέλεσμα ήταν να τερματίσουν μόλις 40 αθλητές το Σάββατο (εννέα από αυτούς στην κατηγοία ΕΒ που κάνουν δύο γύρους) από τους 103, ενώ μόλις 16 ήταν ακαπέλωτοι. Δημιουργήθηκε μεγάλη ένταση μετά τον τερματιμό και έγινε μπάχαλο. Ήταν απόλυτα λανθασμένος ο τρόπος αντίδρασης των αναβατών με φωνές και υστερίες και σίγουρα δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα. Μετά από αυτό η ενεργοποιηση του ΣΑΜΕ (Σύνδεσμός Αναβατών Μοτοσυκλετών Εντούρο) κρίνεται απαραίτητη αν και "κάποιοι" δεν θέλουν να γίνει αυτό... Κακώς ορισμένοι αναβάτες προσπάθησαν να σαμποτάρουν αυτό τον αγώνα χωρίς να σεβαστούν το κόπο κάποιων και πάνω απ' όλα το θεσμό του Πανελλήνιoυ Πρωταθλήματος Enduro.



Κατά την γνώμη μου πολλές απόψεις αναβατών ήταν ακραίες. Δηλαδή:

-Όταν λέμε ότι ο αγώνας ήταν υπερβολικός για τα ελληνικά δεδομένα δεν εννοούμε ότι θέλουμε αδερφίστικους αγώνες.

-Όταν λέμε ότι θέλουμε πολλές συμμετοχές στο Πρωτάθλημα δεν εννοούμε να μπορεί να τερματίσει ο κάθε πικραμένος.

-Όταν λέμε ότι οι μικρότερες ειδικές ελέγχονται πιο εύκολα δεν εννούμε ότι θέλουμε ειδικές των τριών λεπτών.

-Όταν λέμε ότι θέλουμε σωστούς χρόνους στα ΣΕΧ δεν εννούμε οτι θέλουμε 20 λεπτά προπορεία.

-Όταν τέλος λέμε ότι πρέπει να βάζουμε "λίγο νερό στο κρασί μας" όταν μιλάμε για αγώνες enduro εννούμε ότι συμβουλεύουμε τους διοργανωτές για τα λάθη τους και τους βοηθάμε να γίνουν καλύτεροι χωρίς να τους απαξιώνουμε...

Μέσα από αυτό το κείμενο καταθέτων τις απόψεις μου για τον συγκεκριμένο αγώνα και καλώ όσους έχουν διαφορετική η κοινή άποψη να το εκφράσουν, αλλά όχι με προχειρότητα. Σκέψου!

Αγαπώ την φύση και παίρνω ενέργεια από αυτή. Αισθάνομαι κομμάτι της και όποτε βρίκσω ευκαιρία γυρνώ την πλάτη μου στην άχαρη πόλη. Έχω πάθος με τις μοτοσυκλέτες enduro γιατί μου προσφέρουν μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας και γιατί οδηγώντας τες περνάω καλά. Παράλληλα πιέζω τον εαυτό μου στο όριο, παίρνω ικανοποίηση από την βελτίωση της τεχνικής μου και φουλάρω αδρεναλίνη! Το σημαντικότεο όμως είναι ότι αυτό το ξεχωριστό σπορ δεν το κάνεις μόνος σου παρόλο που δεν είναι ομαδικό σπορ. Η παρέα παίζει σημαντικό ρόλο γιατί βρε αδερφέ είναι υπέροχο να μοιράζεσαι με φίλους όμορφες στιγμές, είναι ωραίο να οδηγάς παιχνιδιάρικα μαζί με φιλαράκια. Να τους βλέπεις και να σε φτιάχνουν, να σε βλέπουν να γουστάρεις. Άσε που θα σε τραβήξουν και θα σε σπρώξουν σε κάποιο δύσκολο πέρασμα(enduro και δύσκολα είναι άμεσα συνδεδεμένα).
Μια εντουρόβολτα με καλή παρέα με γεμίζει απόλυτα. Γουστάρω να κάθομαι δίπλα στην πηγή ή σε ένα διάσελο με όμορφη θέα και να εξηγώ με τα φιλαράκια μου. αλλά από την άλλη μου αρέσει να πιέζω τον εαυτό μου για να καταφέρω να τερματίσω σε έναν δύσκολο αγώνα. Μου αρέσουν τα πειράγματακαι και ο χαβαλές, όμως παθιάζομαι και μέσα στην ειδική ενός αγώνα για να κατεβάσω τον χρόνο μου.
Τελικά αυτό με συναρπάζει στο enduro, ότι περιλαμβάνει ένα τόσο ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων και συναισθημάτων. Είναι ένα φοβερό σπορ που κάθε λάτρης του μοτοσυκλετισμού αξίζει να δοκιμάσει... Προσωπικά το έχω συνδέσει και ιστορικά με τους ιππείς της αχαιότητας. Πιστεύω ότι μποιραζόμαστε πολλά κοινά συναισθήματα και αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω που ο σύγχρονος άνθρωπος στρέφετε σε αυτό το ξεχωριστό σπορ, σε ατό το υπέροχο χόμπυ...